خیرگی

مهربانترینم...
امروز را که نفس کشیدم خاطرم آمد دومین روز از ماه رجب است... گاهی اوقات که در خلوت تنهایی ام غوطه ور میشوم یاد آن نجواهای آهسته ام با تو و زمزمه دعایی که سرآخر به اهنگ ختم میشد میافتم ....؛یامن ارجوه لکل...
بعد از یک سنی یا بهتر بگویم اگر بخواهم سن را درگیر نکرده باشم بگویم بعد از یک جایی انگار چیزی در ذهنت باقی نمیماند و هر آنچه که ازیاد داشتی جای خود را به زمزمه میدهد!
انگار سالها گذشته مثل فیلم از پس اعماق چشمانت میگذرد برخی هاشان رنگ دارد و برخی هاشان سیاه سفید و برخی هم مات ! ولی صداها و زمزمه ها و نجواها در ضمیرت باقی مانده اند وتو حسشان میکنی ...
یامن ارجوه لکل خیر...بقیه اش را هرچی کنکاش میکنی بر زبان بیاوری انگار محو میشود و کلماتی منقطع صف میکشند مثل ...حرم شیبتی من نار و... جمع و جور کردنش سخت میشود ولی حسرتش میماند و آهنگی که با دهان بسته و چشمانی بسته زمزمه میکنی....

مهربانترینم ...
خیرگی کار ماست... و خیره شدن بعد ازین همه انگار سرنوشت محتوم من است به نقطه ای از اتاق یا گوشه ای ازین لپتاب و کیبردش که دارم واج آرایی وصف حالی را میکنم که همه اش زمزمه هست ولی کلامی ندارد!

من این بازی خیره شدن را از برم ... گاهی نشاندهنده اشفتگی است ...گاهی حسرت و الان هم درماندگی...
من به مهربانی تو خیره شدم من به اتصال این رشته باریکی که از قلبم به دستان پرمهرت مرا این سو و آن سو میفرستی خیره شده ام...
خیرگی ام را ببخشای و این رشته را مگسل... و هرجایی که خیر و برکتی که تو برایم میپسندی بکشان مرا...